Dido Michielsen had de komende weken een bomvolle agenda met lezingen over haar ­roman ‘Lichter dan ik’, maar die gaan nu niet meer door. Heel jammer, vindt de schrijfster, want ze had graag reacties ­gehad van lezers op haar boek.

Dat boek is geïnspireerd op de foto van haar eigen betovergrootmoeder. Een vrouw zonder naam, van wie Michielsen eigenlijk maar één ding weet: dat zij een njai was, de bijvrouw van een Nederlandse militair op Java in de tweede helft van de 19de eeuw, en moeder van zijn twee dochters. 

“En dan was er altijd nog dat familieverhaal dat zij misschien een prinses was”, zegt Michielsen. Van hoge Javaanse adel of niet? Wie zij was, is nergens gedocumenteerd. Lees hier meer over het boek.

De boekenredactie van Trouw vindt het een liefdevolle, onthullende roman. Maar wat vindt u? Laat het ons weten via boekenclub@trouw.nl.

U stuurde massaal vragen voor auteur Dido Michielsen naar ons op. Het boek hielp de een de Paasdagen door, de ander wil weten of het geschikt is voor de eigen boekenclub, als die weer bij elkaar mag komen. We legden uw vragen – niet allemaal, waarvoor onze excuses – aan Michielsen voor. Haar antwoorden leest u hier. 

Het derde boek van Trouws Boekenclub is ‘Confettiregen’, de debuutroman van Splinter Chabot. Daarin maken we kennis met Wobie, een jongen die ontdekt dat hij anders is dan anderen. Hij maakt een lange worsteling door, ondanks de warmte van het beschermende gezin om hem heen. Wanneer uiteindelijk alsnog de confetti neerdaalt, is dat des te feestelijker – een ontroerend en actueel boek dat de lezer hoopvol stemt.

In het boek omschrijft Chabot prachtig hoe moeilijk een coming-out is, ook als je opgroeit in een tolerant gezin. In zijn tienerjaren ging hij gebukt onder twijfel, zelfhaat en angst voor afwijzing. Kunt u zijn worsteling meevoelen?

Uw vragen legden we voor aan de auteur. Lezers waren tot tranen geroerd. Hoe kreeg hij de worsteling met zijn coming-out zo invoelbaar op papier? En een tip hebben ze ook: iets minder metaforen. Chabot weet het. ‘Mijn uitgever noemt mij een metaforenmonster.’ Alle reacties las hij door. ‘Altijd een feest als je als schrijver mag lezen wat de lezers ergens zelf van vinden.’ Lees het interview hier.

Het vierde boek dat we lezen is ‘Ik moet u echt iets zeggen’ van Mensje van Keulen: haar geprezen nieuwe bundel korte verhalen over ontsporende relaties tussen mannen en vrouwen, lichtvoetige verhalen waarin het duister op de loer ligt en het venijn in de staart zit.

De speelse maar ook grimmige verhalen gaan (merendeels) over stille, terughoudende types, onder de voet gelopen door hun omgeving, die met een onverwachte daad de gelatenheid van zich afwerpen. 

Neem bijvoorbeeld in het titelverhaal de moeder die een buurman vraagt haar brief naar de rechtbank uit te tikken, een smeekbede naar de rechter die die week zal oordelen over haar zoon die terecht staat. Wie dan een tranentrekkende poging om de rechter tot vrijspraak te overreden verwacht, komt bedrogen uit.

Mail uw vragen en opmerkingen over ‘Ik moet u echt iets zeggen’ vóór maandag 29 juni naar boekenclub@trouw.nl. Wij leggen ze aan Mensje van Keulen voor. Het interview verschijnt woensdag 8 juli in de krant.